Γιατί η ιστορία αυτής της ζωντανής κοινότητας, όπως είναι ο Σύνδεσμος των Αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά, συνεχίζει και θα συνεχίσει να γράφεται, ακριβώς γιατί ιστορία δεν σημαίνει παρελθόν, αλλά αντίθετα πρόκειται για ιστορία που συνεχίζει να γράφεται, γιατί είναι η καθημερινή ιστορία αυτής της κοινότητας των ανθρώπων, γιατί πρόκειται για μια δημιουργική και ουσιαστική πρακτική, γιατί ιστορία είναι ακόμη και οι καθημερινές γιορτές των ανθρώπων.

Με αφορμή την εξαιρετική καλοκαιρινή γιορτή του Συνδέσμου μας στον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Πειραιά, που διοργανώθηκε για 4η συνεχή χρονιά, στις 25.6.2007, καταγράφω εδώ τις σκέψεις μου αυτές γιατί έγινε αντιληπτό σε όλους ότι η καθημερινή ιστορία του Συνδέσμου γράφεται μέσα από όλες τις εκδηλώσεις και τις δράσεις του, αλλά και μέσα από τις γιορτές του, ακριβώς γιατί είναι πολιτισμική πρακτική και μας μιλάει για το τώρα και το αύριο της κοινωνίας των ανθρώπων, για τη χαρά τους για τη συνεύρεση αλλά και την ελπίδα να ξαναβρεθούν και πάλι – όλοι μαζί – τον επόμενο χρόνο.

ΚΑΤΑΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΗΜΌΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΝ ΠΡΌΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ

Τώρα που οι διαμαρτυρίες για την προταθείσα συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 καταλάγιασαν, ένα ερώτημα θεωρώ ότι παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρο, γιατί τελικά παρατηρώ ότι όλοι όσοι, με ιδιαίτερη επιμονή, ζήτησαν να μην επιτραπεί η λειτουργία ιδιωτικών Πανεπιστήμιων στην Ελλάδα, εντούτοις δεν ζήτησαν, με την ίδια ένταση, να κλείσουν και όλα τα ιδιωτικά σχολεία της στοιχειώδους ή και της μέσης εκπαίδευσης;

Γιατί τελικά πρέπει να διασφαλίζουμε το δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης και μάλιστα με ειδική πρόβλεψη στο Σύνταγμα και δεν πρέπει να ισχύει το ίδιο για τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια;

ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ» ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΑΜΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΌ ΜΑΣ, ΣΤΙΣ 17.12.2006.

Η αφορμή

Αφορμή για την εκδήλωση αυτή στάθηκε το βιβλίο της Κατερίνας Μάτσα: «Η περίπτωση Ευρυδίκη – Κλινική της τοξικομανίας» και ειδικά η εισαγωγή του βιβλίου, στην οποία παρουσιάζεται αναλυτικά όλη η επιστημονική πρόταση της μεθόδου, του στόχου και της δουλειάς που γίνεται στη Μονάδα 18 ΑΝΩ του Ψ.Ν.Α. και με αφορμή τη θεωρητική αυτή διερεύνηση απ’ την Κατερίνα Μάτσα παρουσιάζεται ευσύνοπτα μία εξαιρετική ανάλυση αλλά και κριτική στους τρόπους και στις πολιτικές αντιμετώπισης των φαινομένων της «εξάρτησης».

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ»

Η λέξη «μεταρρύθμιση»

1. Εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και εξακολουθούν οι ίδιες γενικόλογες τοποθετήσεις που αφορούν την εικόνα της παιδείας και της «μεταρρύθμισης» τα τελευταία 30 χρόνια. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει συνεχώς σε εξέλιξη μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, με άγνωστους στόχους, με αβέβαια και μη μετρήσιμα αποτελέσματα, η οποία συναντά συνεχώς «έξυπνες» και ίσως τελικά «αποδεκτές» λύσεις. Το καλύτερο ταυτίστηκε με το ευκολότερο, η πτώση του επιπέδου επεκτάθηκε προς κάθε κατεύθυνση και με εξαίρεση ελάχιστες προσπάθειες στο τέλος καταλήξαμε στο να μην μπορεί η μισή τάξη στο γυμνάσιο να συντάξει δέκα αράδες ευανάγνωστο, ορθογραφημένο και κατανοητό κείμενο.

Οπως αποδεικνύεται, με την απλή καταγραφή και παρουσίαση των τελευταίων εγγραφών του μητρώου μας, γίνεται φανερό ότι τον Σύνδεσμο και τις πρωτοβουλίες του αγκάλιασαν πολλοί συναπόφοιτοι και επειδή το καλοκαίρι συνήθως ενδείκνυται για κάθε είδους απολογισμούς, με αφορμή ότι οι εγγραφές δεν αφορούν μόνο τους νέους απόφοιτους του σχολείου (2006) αλλά απόφοιτους παλαιοτέρων ετών, με αφορμή αυτό το γεγονός και σαν μια προσπάθεια «απλής» «εξήγησης» της όλης μας δραστηριότητας, σ’ αυτά τα πλαίσια απολογισμού που μας διακατέχουν κάθε καλοκαίρι, θέλω να καταγράψω δύο πολύ ιδιαίτερα και σημαντικά για τον Σύνδεσμο και το Διοικητικό Συμβούλιο στοιχεία.

Το πρώτο λέγεται «Συνεργασίες». Ο Σύνδεσμος θεωρώ ότι βγήκε «κερδισμένος» τα τελευταία αυτά χρόνια, από τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις που αναπτύχθηκαν, μέσα από το σχεδιασμό των προτεραιοτήτων που έθεσε το Δ.Σ., με τις «συνεργασίες» που ανέπτυξε. Γιατί μέσα από μια συνεργασία, ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο, μπορείς να δεις να αναπτύσσονται πρόσθετες και ιδιαίτερες δυνάμεις, απόψεις και πρωτοβουλίες, να έχεις πολλαπλή σύνθετη ανάλυση της όλης αναζήτησης ή της θεματολογίας που επιχειρείς να διερευνήσεις και έτσι τελικά μια καλύτερη «εικόνα» και ίσως και είναι καλύτερο – πληρέστερο αποτέλεσμα από αυτό το οποίο αρχικά επεδίωκες.

TA NEA TΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ (Ή ΟΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΦΡΑΣΗ ΑΥΤΗ)

130 φύλλα συνεχούς έκδοσης. Για την σημαντική αυτή εκδοτική επιτυχία σκεφτήκαμε να σας παρουσιάσουμε ένα πλήρες αφιέρωμα με τα βιβλία των συναποφοίτων – συγγραφέων, πιστεύοντας ότι η παρουσίαση της συγγραφικής αυτής δουλειάς των συναποφοίτων είναι για μας ΤΑ πραγματικά νέα των συναποφοίτων.

Η στήλη «συναπόφοιτοι συγγραφείς» καθιερώθηκε πριν από τρία ακριβώς χρόνια και πολύ γρήγορα αγαπήθηκε και το απέδειξε από τον εξαιρετικά μεγάλο αριθμό βιβλίων που συνεχίζουμε να παραλαμβάνουμε.

Με αφορμή την έκδοση του ημερολογίου 2006  της Δημοτικής Κίνησης – Το Λιμάνι της Αγωνίας, «ο Πειραιάς και το ρεμπέτικο τραγούδι», που στην ουσία είναι μια ουσιαστική μελέτη και συμβολή στην εξερεύνηση αυτού του καταπληκτικού μουσικού φαινομένου, αλλά και την μαζικότητα της εκδήλωσης – παρουσίασής του, που έγινε στην θεατρική αίθουσα του Συνδέσμου μας, προκύπτει, μάλλον αβίαστα, ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό για το ρεμπέτικο: Η διαχρονικότητά του.

Το ότι το ρεμπέτικο άντεξε τόσο πολύ στο χρόνο, παρά το ανελέητο κυνηγητό που υπέστη, από το 1936 και μετά, οφείλεται μάλλον σε όσα διαπίστωσε ο μοναδικός Μάνος Χατζιδάκις, στη σημαντική διάλεξή του, το 1949, που όμως εξακολουθούν να είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Ο Μάνος Χατζιδάκις θέλησε να μπει στο πνεύμα και να σχολιάσει το ρεμπέτικο και μάλιστα είχε το θάρρος (το 1949) να συνδέσει το ρεμπέτικο με το βυζαντινό μέλος, με την εκκλησιαστική μουσική παράδοση της ανατολής, ίσως γιατί καταλάβαινε ότι αυτά τα τραγούδια είχαν γραφτεί για την αλήθεια, για την αλήθεια μέσα από εκείνες τις φτωχογειτονιές της ονειρικής κάποτε πόλης του Πειραιά.

ΠΕΙΡΑΙΑΣ – 170 ΧΡΟΝΙΑ

Στις 25 Οκτωβρίου του 1835, 41 κάτοικοι του Πειραιά ζητούν από την κυβέρνηση να τους νομιμοποιήσει για τη συγκρότηση δημοτικής αρχής και ζητούν επίσης άδεια να συνέλθουν σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα, προκειμένου να εκλέξουν δημοτικούς άρχοντες. Η αίτησή τους γίνεται δεκτή, παρότι σύμφωνα με την τότε ισχύουσα νομοθεσία ήσαν λιγότεροι του απαιτουμένου ελαχίστου ορίου των 300 κατοίκων και στις 23 Δεκεμβρίου 1835 ορκίζεται πρώτος Δήμαρχος ο υδραίος Κυριάκος Σερφιώτης, πάρεδρος ο χίος Κ. Σκυλίτσης και έξι Δημοτικοί Σύμβουλοι.

Επίσημα, από την ημερομηνία αυτή, ξεκινάει και η τελευταία ιστορική περίοδος της πόλης του Πειραιά, από το φημισμένο λιμάνι της αρχαιότητας, στην παρακμή του μεσαίωνα και στην αναγέννηση που πραγματοποιείται στα τέλη του 1800 και στις αρχές του 1900. Τότε είναι που η πόλη γνωρίζει μία εκρηκτική και εκπληκτική ανάπτυξη στο εμπόριο, στη ναυτιλία, στη βιομηχανία, με κόσμημα το Δημοτικό Θέατρο, με έργα του Κλεάνθη και που χαρακτηρίστηκε σαν το ελληνικό «Μάντσεστερ».

Με αφορμή τα 170 χρόνια ιστορίας που συμπληρώνει ο Δήμος της πόλης μας, από την ίδρυσή του το Δεκέμβριο του 1835, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου μας πήρε τις παρακάτω πρωτοβουλίες και καταθέτει μέσω του σημειώματος αυτού και μία επιπλέον πρόταση.

Πρωτοβουλία 1η

Ήδη από το προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας ξεκινήσαμε την παρουσίαση ενός ειδικού αφιερώματος με βιβλία και συγγραφείς, που αναφέρονται στους ανθρώπους και την πόλη Πειραιά.

Σελίδα 4 από 9