Τη στιγμή που μεταφέρω στο χαρτί τις σκέψεις μου αυτές για τη στήλη του editorial, που φιλοξενούμαι για τελευταία φορά, έχει ήδη ολοκληρωθεί με εξαιρετική επιτυχία και μαζικότητα η Γενική μας Συνέλευση και οι αρχαιρεσίες και ήδη συγκροτήθηκε ένα εξαιρετικά νέο Διοικητικό Συμβούλιο με συναπόφοιτους με όνειρα και διάθεση για δουλειά, στους οποίους εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία, καλή δουλειά και συνέχιση της προσφοράς στους συναπόφοιτους και στο Σύνδεσμο.

Το στοίχημα της ανανέωσης πέτυχε, αλλά και μιας και μου δίνεται σήμερα η δυνατότητα αυτή, ας καταγράψω στο σημείωμά μου κάποιες σκέψεις, που οφείλω σε αντίστοιχα ερωτήματα φίλων.

Οι παλιοί συμμαθητές

Παλιοί συμμαθητές δεν είναι μόνο τα ονόματα των ανθρώπων που για κάποια χρόνια ζήσαμε μαζί τους, μοιραστήκαμε τις ίδιες εφηβικές ανησυχίες, δεν είναι μόνο ο Δημήτρης, ή ο Βασίλης, ή ο Νίκος, ή ο Γρηγόρης, αλλά είναι όλες μαζί οι μαθητικές σκανδαλιές στη Σωτήρος, είναι το Ρολόι (ή «αβγό») στο Πασαλιμάνι, είναι οι μαθητικές κοπάνες, είναι τα πρώτα φλερτ και οι πρώτες σχέσεις με τα κορίτσια της Ραλλείου ή της Γαλλικής, είναι τα «αγγλικά» στου «Παπαηλιού» με το περιζήτητο βραδινό τμήμα (8.30-10 μ.μ.), είναι η δικτατορία και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, οι πρώτες μαθητικές εφημερίδες γραμμένες στο χέρι, τα πρώτα ριζόχαρτα, ο «Θούριος», ο «Μαχητής», ο «Λαϊκός Δρόμος», ο «Οδηγητής», η «Μαθητική Πορεία», το «Μουσικό Αυτί», κάθε μορφής και λογής μαθητικό έντυπο σε καλή ή κακή ποιότητα χαρτιού ή στους άθλιους πολυγράφους της δεκαετίας του ’70 (αυτούς με το οινόπνευμα), είναι οι πρώτες σχολικές μεταπολιτευτικές μαθητικές εκλογές του ’74 – ’75, οι πρώτες ομάδες πρωτοβουλίας για «ψήφο στα 18», οι νυχτερινές αφισοκολλήσεις σε όλες τις συνοικίες του Πειραιά, το «διασχολικό», τα πρωταθλήματα, το μπάσκετ στον Ολυμπιακό, το νοίκιασμα βάρκας στο Πασαλιμάνι, το Collisé, η παρέα της «Φοντάνας», η παρέα του Εθνικού, τα μπιλιάρδα στου Καραντάση, το «ΕΛΛΑΣ» για πρωινό καφέ, το «κουρδιστό πορτοκάλι», τα θερινά σινεμά στο Πασαλιμάνι, η Άνεσις, η κίνηση του λιμανιού, τα κλειστά συρτάρια των παιδικών μας χρόνων, όπου σίγουρα ακόμα και τώρα θα βρεις ακρωτηριασμένα στιχάκια και ερωτικές επιστολές, αλλά κανείς μας δεν τολμά να ξανανοίξει (γιατί θα διαλυθούν εκείνα τα αποξηραμένα λουλούδια), οι παλιοί δίσκοι, τα πρώτα πάρτι με τα Τεπάζ, είναι οι βόλτες και η εξερεύνηση στην πόλη του Πειραιά, είναι η πρώτη «άνοδος» στην Αθήνα, τα «ακαδημαϊκά» φροντιστήρια, η παρέα του τελευταίου δρομολογίου του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου από Ομόνοια προς Πειραιά – μετά το σχόλασμα του φροντιστηρίου, η παρέα του «Ηράκλειτου», του «ΑΛΦΑ», του «Μπελεζίνη», δρόμοι και συζητήσεις, πλατείες και ραντεβού, φυσιογνωμίες και διαδρομές γνώριμες, πολιτικές αναλύσεις, νεανικές αναζητήσεις και στη συνέχεια οι προσωπικές διαδρομές, οι σπουδές, η καταξίωση, οι επαγγελματικές και οικογενειακές επιτυχίες και όπως πολλές φορές έγραψα, παρουσιάζοντας τις ετήσιες συναντήσεις μας, η χαρά της συνεύρεσης, που κάθε φορά είναι το ίδιο δυνατή και έντονη και εκπλήσσει ακόμα και εμάς τους ίδιους.

Οι παρέες γράφουν «ιστορία»;

Τελικά τι είναι αυτή η ιστορία της παρέας των αποφοίτων της Ιωνιδείου; Όπως διατύπωσα με αφορμή την πρόσφατη «περιπέτεια» του βιβλίου της κυρίας Ρεπούση, είναι μια καλή ευκαιρία και αφορμή για όλους μας να ξανασυζητήσουμε την έννοια της ιστορίας. Γιατί η ιστορία δεν είναι το παρελθόν, η ιστορία είναι ένα καθημερινό «πολιτιστικό γίγνεσθαι», είναι η σχέση μας με το χρόνο. Δείτε πόσες φορές και με ποιους διαφορετικούς όρους και έννοιες χρησιμοποιούμε την έννοια της λέξης «ιστορία», από τη φράση του λαϊκού άσματος «ιστορία μου - αμαρτία μου» που περιγράφει μια ερωτική «περιπέτεια» σαν ένα «λάθος», μέχρι την καθημερινή διατύπωση «έχω ιστορίες», που υπονοεί ότι κάποιος έχει προβλήματα – τρεχάματα, ενώ συχνότερα λέμε «έλα να σου πω μια ιστορία», που μπορεί να σημαίνει και ανέκδοτο, ενώ στους τραγικούς ποιητές το ιστορείν είχε την έννοια του γιγνώσκειν, μανθάνειν, εξετάξειν.

Η ιστορία λοιπόν συνεχίζει να γράφεται μέσα από τις δράσεις των παρεών αυτών, των συναποφοίτων, που έμαθαν να συνυπάρχουν, να χαίρονται να ανταμώνουν, να τιμούν το καλό δημόσιο σχολείο, την ίδια την Ιωνίδειο Σχολή, τους ανθρώπους της, τους παλιούς καθηγητές και ταυτόχρονα να δημιουργούν και να προσφέρουν, καταθέτοντας τις σκέψεις τους, τις απόψεις τους στα δρώμενα της πόλης αυτής. 

Η ανανέωση του Συνδέσμου: το στοίχημα που έγινε πραγματικότητα

Είναι απόλυτη προσωπική μου πεποίθηση ότι έξι συνολικά χρόνια εθελοντικής προσφοράς στο Σύνδεσμο, από τα οποία 2 χρόνια στη θέση του Γενικού Γραμματέα και δύο θητείες ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου είναι αρκετός χρόνος για να μπορέσει να προσφέρει κάποιος, αλλά και να καταθέσει ολοκληρωμένα και με άνεση τις απόψεις του και τις προτάσεις του.

Πέρα από την προσωπική αυτή πεποίθηση, ότι η δημοκρατική ανανέωση είναι ένα στοίχημα και αξία ζωής, το άνοιγμα στους νέους είναι τελικά η ουσία.

Όταν πρωτοασχολήθηκα με τα «κοινά» του Συνδέσμου, οι «πάντες» μου έλεγαν χαρακτηριστικά ότι: «οι νέοι απόφοιτοι δεν μας θέλουν», «δεν αρέσουμε», «δεν έρχονται στο Σύνδεσμο» και «όσες προσπάθειες και αν έγιναν δεν πέτυχαν» και «έτσι απομείναμε εμείς οι παλιοί» και στην ουσία, όπως γίνεται αντιληπτό, με προέτρεπαν να μην ασχοληθώ προς την κατεύθυνση αυτή.

Η ανανέωση απέκτησε έτσι ένα άλλο νόημα και έγινε ένα προσωπικό στοίχημα, πέρα από προσωπική αξία και στάση ζωής και γι’ αυτό ήταν σημαντική η χαρά που ένιωσα, όπως προεισαγωγικά ανέφερα, όταν είδα την ολοκλήρωση της πρόσφατης Γενικής Συνέλευσης με την εκλογή αυτού του νέου Διοικητικού Συμβουλίου, γιατί παράλληλα έχουμε ήδη αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των νέων μελών μας, προσελκύσαμε τους νέους, κάναμε εκδηλώσεις με νέους ανθρώπους, αναδείξαμε κοινά ενδιαφέροντα. Η ανταπόκρισή τους ήταν κάτι παραπάνω από θετική, ήταν εντυπωσιακή.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, για να μην αναφερθώ στη δική μας πόλη, ότι σε κάποια άλλη πόλη, κοντινή σε μας, υπάρχουν Πρόεδροι πολιτιστικών φορέων για περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Υπάρχουν Διοικητικά Συμβούλια που «μαραζώνουν» μαζί με τους ίδιους φορείς που εκπροσωπούν, που εκποιούν την περιουσία των Σωματείων τους, για να μπορέσουν να συντηρήσουν τις θέσεις τους, γιατί η ύπαρξή τους ουδένα πλέον αφορά ή απασχολεί. Η αρχή αυτή της ανανέωσης πέτυχε σε εμάς και πρέπει όλοι να τη στηρίξουμε και ίσως να αποτελέσει παράδειγμα για τους άλλους πνευματικούς, πολιτιστικούς φορείς και συλλόγους του Πειραιά.

Κάθε τέλος και μία νέα αρχή

Η πορεία ήταν δύσκολη. Δεν κρύβω ότι στις πρώτες πρωτοβουλίες – δράσεις και εκδηλώσεις μας, ένα μικρό μέρος, είναι αλήθεια, των συναποφοίτων, είτε από έκπληξη, είτε γιατί ήσαν ασυνήθιστοι σε αλλαγές, διαισθάνομαι ότι είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τους θεατές των αγώνων ταχύτητας αυτοκινήτων στη Daytona ή τους θεατές των μεγάλων τσίρκων, όπου όλοι μεν χειροκροτούν τις πετυχημένες εκτελέσεις που παρακολουθούν από τους οδηγούς ή τους ακροβάτες, αλλά έχουν και την κρυφή χαρά ότι μπορεί να πέσει ο αθλητής ή ο ακροβάτης, που κυριολεκτικά περπατάει πάνω σε τεντωμένο σχοινί.

Μη ξεχνάτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια πόλη που πληθυσμιακά μειώνεται και κάποτε εξέλεγε 8 βουλευτές και τώρα εκλέγει 6, που ονειρεύτηκε να γίνει παγκόσμιο ναυτιλιακό κέντρο και είδε μέσα σε μια δεκαπενταετία τις ναυτιλιακές εταιρίες να «δραπετεύουν», είτε προς το Μαρούσι, είτε προς τη Βούλα, σε μια πόλη αποβιομηχάνισης, εγκατάλειψης ένας Σύνδεσμος Αποφοίτων ενός σχολείου άρχισε «ξαφνικά» να μιλάει επιστημονικά για «ισότητα», για την παραβατικότητα των ανηλίκων (πολύ πριν την περίπτωση «Άλεξ»), για πρόληψη κατά της μάστιγας των ναρκωτικών, να συμφιλιώνει όλες τις γενιές σε τελετές μνήμης στο σχολείο για όσους ηρωικά αντιστάθηκαν, να διοργανώνει μάθημα στους μαθητές της Γ΄ Λυκείου για την αξία του αθλητισμού με τους Ολυμπιονίκες του Ι.Ο.Π. και με λίγα λόγια να προσπαθεί να ξαναενώσει κομμάτια του θρυμματισμένου κοινωνικού ιστού αυτής της πόλης.

Όμως η αρχική έκπληξη ξεπεράστηκε τελικά πολύ γρήγορα, την πρώτη περίοδο της παράξενης αμηχανίας διαδέχθηκε η περίοδος της πλατιάς και συγκλονιστικής αποδοχής και ένδειξης αγάπης και στήριξης που ήταν ολοφάνερη σε κάθε νέα δράση και πρωτοβουλία του Συνδέσμου αλλά και ουσιαστική δικαίωση των επιλογών μας.

Για όλα αυτά, τα μικρά και τα μεγάλα, ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!