Εκδότης: Νομική Βιβλιοθήκη Α.Ε.

Για κάθε Πειραιώτη το Δημοτικό Θέατρο είναι ένα σύμβολο της ίδιας της πόλης – ένα τοπόσημο για τους ιστορικούς και τους αρχιτέκτονες - εξαιρετικά αγαπητό και οικείο, χωρίς τούτο να έχει καθόλου «φθαρεί» στο πέρασμα του χρόνου.

Είτε το δεις σε γκραβούρα στα τέλη του 19ου αιώνα, είτε σε φωτογραφία του 20ου αιώνα, είτε και σήμερα που στέκει ακόμη με τις σκαλωσιές – πανέμορφο, μετά την πλήρη ανακαίνισή του και τα νέα χρώματα και τα νέα υλικά να λάμπουν, στέκει εκεί στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, εκπληκτικά αρμονικό, για να συμβολίζει πάντα τον Πειραιά, αν και παρέμεινε «βουβό» τόσες δεκαετίες.

Στο θέατρο αυτό πρωτοείδα, μαθητής ακόμα, θεατρική παράσταση, στο Δημοτικό - μπροστά στα σκαλάκια - δώσαμε ραντεβού πιτσιρικάδες με τους φίλους μας, ακριβώς απέναντι στη στάση ΔΗΜΟΤΙΚΟ, πήραμε το λεωφορείο για να πάμε «ακαδημαϊκό» φροντιστήριο στην Αθήνα, στη συνέχεια παρακολουθήσαμε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, κάποιες πολιτικές ομιλίες και κάποια στιγμή μου έτυχε, στο εξαιρετικής ομορφιάς fouyé, να υπογράψω - ως μάρτυρας - σε πολιτικό γάμο, μιας και εκεί ξεκίνησαν να γίνονται στην πόλη μας οι πολιτικοί γάμοι.

Με το Δημοτικό Θέατρο ασχολήθηκα πιο συστηματικά όταν διατηρώντας για χρόνια μια στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων στην εφημερίδα των Αποφοίτων της Ιωνιδείου Σχολής Πειραιά, ξεκίνησα την παρουσίαση βιβλίων για την μελέτη της τοπικής ιστορίας και πρωτοπαρουσίασα (Ιούλιος 2005, τ. 126) το βιβλίο του Ν. Αξαρλή για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, «Θέατρο και πόλη», εκδόσεις Οδός Πανός, 2001 και στη συνέχεια διοργανώσαμε μια εκδήλωση στη θεατρική αίθουσα των Αποφοίτων «Γ. Μπόμπολας» για την παρουσίαση του βιβλίου με τα πρακτικά της Διεθνούς Επιστημονικής Συνάντησης «Για τον Πειραιά και το Δημοτικό Θέατρο», που επιμελήθηκαν ο Ν. Αξαρλής και η Κατερίνα Μπρεντάνου. Από την εκδήλωση αυτή (26.5.2008) θα μείνει αξέχαστη η ουσιαστική - και με αγάπη στον Πειραιά - εισήγηση της Κάτιας Δανδουλάκη (μιας και το βιβλίο αυτό αφιερώθηκε στη μνήμη του Μάριου Πλωρίτη).

Θεώρησα δε ιδιαίτερα τιμητική την επιλογή μου ως μέλος της Επιτροπής που ο προηγούμενος Δήμαρχος Πειραιά Παναγιώτης Φασούλας συνέστησε, ενόψει της αρχικά προγραμματισμένης παράδοσης του έργου που προβλεπόταν για τον Δεκέμβριο του 2010. Έτσι, όπως ανακοινώθηκε στις 27.3.2009, συγκροτήθηκε η Προσωρινή Οργανωτική Επιτροπή για το Δημοτικό Θέατρο, που αποτελείτο, σύμφωνα και με όσα αναφέρονται στη σχετική ανακοίνωση Τύπου, από:

1. τον Αρχιτέκτονα Μάνο Περάκη,

2. τον Συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό,

3. τον αείμνηστο Γιάννη Σακελλαράκη, Αρχαιολόγο, Καθηγητή Πανεπιστημίου,

4. την Υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου,

5. τον Συνθέτη Γιώργο Κουρουπό,

6. τον Συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου,

7. τον Δρ. Δικηγόρο και Συγγραφέα Τάκη Δέγλερη,

8. την Τζένη Γλου (που και αυτή έφυγε από τη ζωή)

9. την Μουσικό Βίκυ Σκλαβενίτη και

10. τον Πλάτωνα Μαυρομούστακο, Αναπληρωτή Καθηγητή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Κριτικό Τέχνης.

Ένα μήνα μετά, προστέθηκε ένα ακόμη μέλος, η Χριστίνα Κόκοτα, πιανίστα-μέλος του Δ.Σ. της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

Ο σκοπός αυτής της Επιτροπής, ήταν να οραματιστεί το οργανωτικό σχήμα και να προγραμματίσει τις πρώτες παραστάσεις του Δημοτικού Θεάτρου, όπως τονίστηκε στην πρώτη πανηγυρική συνεδρίαση της, από τον Δήμαρχο Πειραιά, στην εναρκτήρια ομιλία του.

Η Επιτροπή αυτή πραγματοποίησε μια εξαιρετικά μεγάλη σειρά συνεδριάσεων, όπου παρατέθηκαν σκέψεις, προτάσεις και εμπειρίες από ανάλογα θέατρα του εξωτερικού (Θέατρο Όπερας του Παρισιού, Όπερα της Λυών κ.λπ.).

Στα πλαίσια της δουλειάς της ασχολήθηκε με τα ειδικά θέματα αποκατάστασης του θεάτρου, όπως η διάσωση και λειτουργία της ξύλινης σκηνής, το μέγεθος της ορχήστρας κ.λπ., οι χώροι, το καλλιτεχνικό όραμα (το ρόλο και τη βασική φυσιογνωμία του θεάτρου και των πρώτων παραστάσεων), ενώ επεξεργάστηκε πλήθος καλλιτεχνικών προτάσεων και κατάρτισε ένα κατάλογο ενός πρώτου σχεδίου προγράμματος παραστάσεων.

Τον Νοέμβριο 2009 κατατέθηκε στο Δήμο Πειραιά ένας πλήρης καλλιτεχνικός προγραμματισμός για τις δύο πρώτες σεζόν του νέου Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά (2011-2012), με αναλυτικό προϋπολογισμό των εκδηλώσεων.

Οι προταθείσες παραστάσεις επιλέχθηκαν με τα εξής κριτήρια:

α) την άρτια προετοιμασία τους σε δοκιμασμένες σκηνές της Ελλάδας και του εξωτερικού

β) την επιλογή σημαντικών καλλιτεχνών

γ) τη θεματολογία αλλά και

δ) την εκπαίδευση του προσωπικού του Θεάτρου.

Για το λόγο αυτό επιλέχτηκαν παραγωγές σταδιακά αυξανόμενων απαιτήσεων, ώστε όλος ο υποστηρικτικός μηχανισμός του Θεάτρου να εξελιχθεί ανάλογα (αρχικά μετακλήσεις – στη συνέχεια μικτές παραγωγές και τέλος ολοκληρωμένες πρωτότυπες παραγωγές, όπου πια το σύνολο της παραγωγής θα περάσει από τα χέρια του προσωπικού του Θεάτρου).

Οι συζητήσεις βέβαια συνεχίστηκαν με αρκετές συναντήσεις και με τον νέο Δήμαρχο Πειραιά κο Βασίλη Μιχαλολιάκο, στον οποίο παρουσίασαν το 2011 αναλυτικά όλα τα προαναφερθέντα.

Στη συμμετοχή μου αυτή, στη σπουδαία αυτή εθελοντική συνάντηση κορυφαίων, οφείλω πολλά. Με κάποιους ήμουν ήδη φίλος, γιατί για παράδειγμα ήμασταν συμμαθητές και φίλοι από το Γυμνάσιο και συμφοιτητές στη Νομική της Αθήνας με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, ενώ με είχε πολλά χρόνια πριν τιμήσει με τη φιλία του ο αείμνηστος (και συναπόφοιτος) Γιάννης Σακελλαράκης, του οποίου επίσης τα βιβλία είχα παρουσιάσει.

Δεν θα ξεχάσω τη συνεχή προτροπή του Γιάννη Σακελλαράκη (με εκείνη τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή του): «Το Δημοτικό Θέατρο βλέπει – κοιτάζει προς τη θάλασσα, ανοίγεται στη Μεσόγειο», δεν θα ξεχάσω τις ατέλειωτες συζητήσεις για το σπάνιο εύρημα της παλιάς ξύλινης σκηνής και την προσπάθεια του Μάνου Περάκη, τις πάντα σωστές παρατηρήσεις του Γ. Κουρουπού (η αδελφή του ήταν η αγαπημένη μας καθηγήτρια στα γαλλικά στην Ιωνιδείο), για τις «διαστάσεις» και τις δυνατότητες της σκηνής και τα μουσικά σύνολα που μπορεί να υποδεχθεί ή την άποψή του, (που τελικά υιοθετήθηκε), για τη μη ύπαρξη μόνιμου θίασου που μόνο τεράστιο κόστος αρχικά δημιουργεί ή τις εισηγήσεις του Β. Βασιλικού και της Β. Παπαντωνίου για τα είδη του θεάτρου που μπορούν να φιλοξενηθούν, καθώς και τις προτροπές του Δ. Παπαδημητρίου και του Πλάτωνα Μαυρομούστακου για να συνδεθεί το Δημοτικό Θέατρο είτε με το Πανεπιστήμιο είτε να δημιουργηθεί σε αυτό Δραματική Σχολή.

Σε αυτή την εξαιρετική συντροφιά, εγώ, ως ο νομικός της παρέας, χωρίς να υπάρχει άμεσα τέτοια υποχρέωση αλλά θεωρώντας το σαν δική μου ανάγκη σύλληψης και δημιουργίας μιας νέας λειτουργικής πρότασης, ανέλαβα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου σε ένα πρώτο σχέδιο για τη νέα δομή και λειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Πράγματι συνθέτοντας τα ήδη γνωστά χαρακτηριστικά στοιχεία του Θεάτρου και της πόλης με τις προσωπικές μου εμπειρίες και γνώσεις τοπικής ιστορίας, με τα ιδιαίτερα νομικά κείμενα που αναζήτησα στα τέλη του 2009 παρέδωσα στον Δήμαρχο ένα πρώτο σχέδιο για συζήτηση, ενώ νοείται ότι προηγούμενα είχα συμπεριλάβει σε αυτό τις υποδείξεις και τα σχόλια όλων των μελών της Επιτροπής.

Η πρόθεσή μου λοιπόν ήταν να υπάρξει ένα απλό σχέδιο, που θα λειτουργούσε σαν ξεκίνημα ενός μεγάλου και απαιτητικού δημόσιου διαλόγου και γι΄ αυτό προτίμησα τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς αυτούς να τους καταγράψω στο χαρτί, υπηρετώντας πάντα την ευθύνη της καθημερινής πράξης, χωρίς περιττή ρητορική.

Παρουσίαση βιβλίου στον Τύπο

• Δημοσίευση στο περιοδικο "ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ"